Moge mijn verhaal een inspiratiebron zijn voor iedereen: een verhaal over verlangen, een persoonlijke getuigenis hoe elke droom kan omgezet worden in de realiteit, een relaas van een tocht die begint met het zetten van de eerste stap, een verhaal voor iedereen die gelooft of nog niet gelooft :) dat je het leven kan leiden dat je wil, dat het nooit te laat is om die enge eerste stap te zetten, dat het een kwestie is van bewuste keuzes maken en er gewoon voor gààn.
Ik heb het zo vaak gezegd in de opleidingen en lezingen die ik gaf in de loop der jaren. Even vaak hoorde ik als reactie “ja, maar …”. Ik hoop je een duwtje in de rug geven om de “ja, maars” te zien als overwinbare obstakels die je uit de weg kan ruimen met geloof, zelfvertrouwen, overgave, loslaten en doorzetting. Er zijn geen rozen zonder doornen, ook niet deze reis naar mijn bestemming…
Alles wat groeit, is vooraf gegaan door het planten van een zaadje. Ik denk dat mijn zaadje in de aarde gevallen is tijdens mijn jeugd. De jaarlijkse kampeervakanties in Frankrijk met mijn ouders behoren tot de mooiste herinneringen aan mijn kinderjaren. De sfeer, de vrolijke kleuren, het accentje van het zuiden, de geur van lavendel, de pittoreske dorpjes, het krokante stokbrood, de heerlijke camembert die nergens anders zo goed smaakte, de eeuwige zon (of zo leek het toch), het strand en de zee, de houten knielbanken in de muffe kerkjes, de croissants op zondag. Jaar na jaar de hunkering naar het vertrek en het heimwee na de terugkeer. Ik was verliefd op Frankrijk en de slow-living nog voor iemand die term had bedacht.
Maar even een flash-forward. In mei 2017 kocht een huis ik in de Périgord Vert (Périgord is de oude benaming van de Dordogne). Ik verloor mijn hart aan dit huis en zijn 2 engelse bewoners V en C (ik noem hun namen niet omwille van hun privacy) bij mijn eerste bezoek. Het kleefde aan mij als een goed bewaarde “die-doe-ik-nooit-weg”-trui: warm, cosy en authentiek met hier en daar wat sporen van ouderdom die deel uitmaken van zijn geschiedenis. Ik noem het "een huis met een ziel" en het trilde op de frequentie van mijn ziel...
"Was het dan een impulsieve aankoop? Ga je nu niet te snel? Heb je er goed over nagedacht? Ga je je dochter hier in België achterlaten? ...." en nog meer van die vragen werden mijn aandeel toen het "goede nieuws" begon te circuleren. Laat me duidelijk zijn:
ja, het huis was een "coup de foudre"
ja ik heb hier goed over nagedacht en bereidde me hier al jaren op voor
nee, ik voel me geen slechte alleenstaande moeder omdat mijn volwassen kinderen binnen enkele jaren 730 km noordelijker zullen wonen
Kritiek en oordelen, de perceptie van "de mensen", het onbegrip, mogen geen obstakel zijn omdat ik geloof dat elke mens meester en schepper van zijn eigen leven moet zijn. Het is mijn verantwoordelijkheid om mijn lotsbestemming in handen te nemen. Maar genoeg daarover. Het wordt gaandeweg wel duidelijk ...hoop ik :)
Jaren heb ik erover gedroomd naar Frankrijk te trekken, richting zon, en er een een kleine B&B te runnen. Wanneer weet je of het juiste moment is aangebroken om de stap te zetten? Waar begin je? Waar haal je de durf vandaan? Is het financieel haalbaar? Doe ik het alleen of met een zakelijke partner of vriend(in)? En je hoopt dat de dag zal aanbreken waarop je het antwoord zal hebben op al deze vragen. Nee, dus. Het is een kwestie van de juiste intentie te plaatsen en een stroom in gang te zetten. Vanaf dan moet je erop vertrouwen dat het universum met je zal samenspannen. De intentie heb ik heel concreet gemaakt met het maken van een vision-board (met dank aan V. een spirituele zoeker die hierin een grote rol heeft gespeeld) zo'n 2 jaar geleden. Een visiebord is een collage met foto's en woorden die je diepste wensen en dromen ver-beelden. Ik heb het in mijn slaapkamer opgehangen waar ik het elke dag zie. Ik weet dat zo'n technieken werken, en toch ben ik steeds weer ontroerd welke wonderen erdoor in gang gezet worden, een perfecte orchestratie van "toevalligheden" die het onzichtbare en het ontastbare openbaren. Ik begon op allerlei manieren informatie te zoeken over Franse regio's die in aanmerking kwamen: aantal zonuren, financieel haalbaar (dus niet te toeristisch), landschap (niet aan zee of in de bergen), toegankelijkheid (auto, trein, vliegtuig), landelijk .... Op een zeker moment kwam ik geregeld op de weg een bestelwagen tegen met vleesvervoer. Limousin stond er in grote letters op (natuurlijk, de befaamde bruine Limousin koeien..). Ik had nooit eerder zo'n bestelwagen gezien. Ik herinner mij de eerste keer dat ik hem opmerkte in Balegem, waar ik woonde. Ik was verbaasd en vroeg me af of dit een teken was. Mocht ik 1 minuut later of eerder vertrokken zijn, dan had ik de bestelwagen niet gezien; noch de andere keren dat hij in Gent of elders op mijn dagelijkse traject opdook. Dus ik ging meer gericht zoeken op de Limousin regio die ik niet kende. Ik geraakte gecharmeerd over de streek en besloot een prospectie-reis te plannen. Ondertussen zocht ik geregeld op allerlei immo internet-sites: ik verfijnde mijn zoekopdracht naar de Limousin en vond er een 10-tal huizen die in aanmerking kwamen volgens mijn criteria. Zo vertrok ik in mei 2017 met de auto (ja, moederziel alleen) aangemoedigd door enkele "fans van het eerste uur" die mijn doen en laten op de voet volgden. Nu is de Limousin op zich redelijk uitgestrekt dus ik trok van hier naar daar en overnachtte in B&B 's in de buurt van mijn prospect. Ik werd overal goed ontvangen. Ik knoopte met iedereen die mijn pad kruiste een gesprek aan, of het nu in een "café" was, bij de bakker of in een restaurant. Normaal doe ik dat niet zo spontaan, ik ben eerder een discreet type; maar dit ging vanzelf. Het vierde pand dat ik ging bekijken, had ik een paar dagen voor mijn vertrek nog toegevoegd aan mijn lijstje. Het situeerde zich net op de grens tussen de Limousin en de Périgord. Het stond pas online en daags voor mijn vertrek kon ik nog een afspraak regelen met de makelaar. Bingo, de coup de foudre was een feit. Ik heb mijn andere afspraken afgezegd; ik had mijn droomhuisje gevonden! Een tweede bezoek bevestigde mijn voorliefde voor dit charmante authentieke pand. Ik kwam met de makelaar overeen dat ik eerst naar België wou terugkeren, overleggen met de familie, alles nog eens goed becijferen en overwegen en dan eventueel een bod doen. Na de "krijgsraad" en een inzichtelijke daaropvolgende nacht, kwam ik tot het volgende besluit: ik zou mijn huis in Balegem verkopen (ik kende de waarde van mijn huis) om voldoende cash te hebben voor de aankoop in Frankrijk; ik zou de lopende lening vervroegd terugbetalen; ik moest op zoek naar een huurhuis want definitief verhuizen was niet direct een optie omdat ik nog enkele jaren verwijderd ben van mijn pensioen. Twee telefoontjes later was er een bindende overeenkomst. En toen ging het snel, heel snel! De tijdslijn zag er als volgt uit:
- ik contacteerde de makelaar in België voor de verkoop van mijn huis in Balegem.
- een week later was het verkocht
- midden juni reisde ik met mijn dochter terug naar Frankrijk om de compromis te tekenen bij de notaris
- midden augustus zijn we verhuisd naar ons huurhuis in Wannegem-lede
- midden september ben ik naar Frankrijk gereisd om de acte de vente te ondertekenen en heb ik 10 dagen vakantie genomen in mijn franse huisje !
Op vier en een halve maand heb ik dit alles voor elkaar gekregen! De puzzelstukjes vielen in elkaar met zo'n gemak en daardoor wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen Zo ontzettend dankbaar!
Maartse buien
We zeggen en schrijven: 11 maart 2020. Coronavirus alom in het nieuws. J'en ai marre!
En toen waren er maartse buien en kroop ik eindelijk terug achter mijn laptop. Elk moment is een goed moment zeker om de draad terug op te pakken? Chronologisch zal mijn verhaal niet meer zijn. Met veel flashbacks zal ik jullie op sleeptouw nemen in een verhaal dat 3 jaar geleden startte met de zoektocht naar een huis op het franse platteland…
De maartse buien dus die meer dan gul ;) onze watertonnen vullen en zo ons voorraadje zijn voor de komende zomer. De winter was zacht, zoals in België hoor ik. Maar daar houdt de vergelijking ook op. Van midden december tot midden februari hadden we weinig regen te verwerken, met veel zonnige momenten, soms ’s middags buiten eten op het beschutte terras of zelfs een middagdutje doen met een dekentje in de tuinzetel. Mij hoor je niet klagen hoor. Goede tijden om de tuin op te schonen, opruimwerk nog na de verbouwingen van vorig seizoen. De torenhoge berg snoeihout verbranden van vorige lente (wat een vreugdevuur! …met toelating van de gemeente weliswaar). En de binnenkoer een grondige knipbeurt geven. Wilde bramen en klimop heb ik nu voorlopig genoeg gezien. En topprioriteit: elke dag een flinke wandeling met Wolf, de hond van mijn dochter die mij deze winter gezelschap houdt in het héél stille Barraud. Niet dat ik daar moeite mee hebt, met die stilte. Het is een verademing om in de rust te vertoeven, waar stilte nog stilte is, donker nog echt donker is (tenzij het volle maan is, dan is het licht ook echt licht), waar het enige ritme, het ritme is van dag en nacht, waar je zelf je invulling en kleur kan aan toevoegen. Dat noem ik vrijheid, een ongelooflijke luxe waarvan ik nu met volle teugen geniet.
De meest gestelde vraag: voel je je niet eenzaam, zo alleen, zo weinig te doen? Mijn antwoord is kort: nee. Ik voel me gezegend met alles wat er nu is, gekoesterd en gedragen door de natuur rondom mij, vervuld en verwonderd dat een simpel leven zo veel voldoening kan geven, dat er geen plaats over is voor eenzaamheid ;) Niet alles moet perfect zijn, ik hoef niet per se iets te doen, geen schuldgevoelens, de kinderen missen mag, een traantje wegpinken ook als we afscheid nemen op het perron.
Flashback naar oktober 2019.
“Als het niet acheruitgaat, gaat het vooruit” (eigen uitdrukking)
De hele zomer goed doorgewerkt om de binnenmuren terug op te voegen. Een hele karwei, maar ontzettend tevreden met het resultaat. Ik ben geen meester-voeger geworden, maar in elk geval wel een heel verdienstelijke “apprentie”. John, de Ierse aannemer met wie ik in zee gegaan ben, heeft mij een voormiddag ingewijd in de geheimen van het voegen van de “pierres apparentes”. Met wat spierballen (om met de betonmolen te werken en de specie in de kruiwagen te vervoeren), véél geduld en een portie handigheid kom je al een heel eind. In het begin valt er evenveel voegsel naar beneden als je probeert de voegen te vullen. Toen ik halverwege was, had ik “ de swung” gevonden en ging het iets sneller. En John kwam kijken en zag dat het goed was ;) en ik apetrots natuurlijk. En tussendoor de helft van het oude plafond uitgebroken zodat John nieuwe balken kon steken die een volwaardige verdieping kunnen dragen. Het was inmiddels begin september toen ik de klus geklaard had. Het weer werd minder stabiel en dus wou ik nog het buitenschrijnwerk van ramen en deuren schilderen. Helaas heb ik die karwei vroegtijdig moeten stopzetten wegens zeer pijnlijke schouder. Later is gebleken dat een nek-hernia roet in het eten had gegooid. Bij deze heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de basis gezondheidszorg op het platteland.. Zeker 10 kinesisten gebeld: “un rendez-vous madame? Bien sur! Dans 2 mois !” Niet echt handig als je vergaat van de pijn. Maar alles kwam goed…in België. Gelukkig! Bobette de bouwer had zeker een beetje te veel gebouwd…hahaha
Bref, november in België doorgebracht en dan terug naar Barraud. Maar wat doe je dan als de helft van je salon rechtstreeks uitzicht geeft op de dakstructuur (want het nieuwe plafond zit er nog niet in- oepsie!) . En het wordt kouder en jawel, het is een natuurwet dat de warmte die je opwekt stijgt, dus het is nog maar 10° binnen. Plan B: je verdeelt de salon in 2 gelijke helften en je hangt in het midden grote dekzeilen. Met electrische radiator én houtkachel heb ik na enkele dagen een gezellige 20° in het leefbare deel van de ruimte. Yes! Ik kan hier overwinteren! En dank u dat het een zachte winter was ;)
In de lente, dus ongeveer nu, gaat de renovatie verder. De to-do-lijst is …een beetje lang: nieuw plafond, houten vloer leggen, schilderwerken (ramen, deuren, luiken, slaapkamer nieuw kleurtje), muur rond de schouw afwerken, en hopelijk al een stuk van de zolder isoleren. Zo kan het wel weer voor een jaartje zeker ;) Het grappige is, dat ik dit soort werk eigenlijk graag doe. Alleen ontbreekt het me aan voldoende materiaal- en technische kennis (en ja, soms aan brute kracht) om bepaalde werkzaamheden alleen te doen. Ik ben eigenlijk een verbouw-dummie: ik kijk eerst hoe een expert iets doet en probeer het dan na te doen. En vaak lukt dat nog ook! En wat hulp natuurlijk, merci.
(maart 2020)
We zeggen en schrijven: 11 maart 2020. Coronavirus alom in het nieuws. J'en ai marre!
En toen waren er maartse buien en kroop ik eindelijk terug achter mijn laptop. Elk moment is een goed moment zeker om de draad terug op te pakken? Chronologisch zal mijn verhaal niet meer zijn. Met veel flashbacks zal ik jullie op sleeptouw nemen in een verhaal dat 3 jaar geleden startte met de zoektocht naar een huis op het franse platteland…
De maartse buien dus die meer dan gul ;) onze watertonnen vullen en zo ons voorraadje zijn voor de komende zomer. De winter was zacht, zoals in België hoor ik. Maar daar houdt de vergelijking ook op. Van midden december tot midden februari hadden we weinig regen te verwerken, met veel zonnige momenten, soms ’s middags buiten eten op het beschutte terras of zelfs een middagdutje doen met een dekentje in de tuinzetel. Mij hoor je niet klagen hoor. Goede tijden om de tuin op te schonen, opruimwerk nog na de verbouwingen van vorig seizoen. De torenhoge berg snoeihout verbranden van vorige lente (wat een vreugdevuur! …met toelating van de gemeente weliswaar). En de binnenkoer een grondige knipbeurt geven. Wilde bramen en klimop heb ik nu voorlopig genoeg gezien. En topprioriteit: elke dag een flinke wandeling met Wolf, de hond van mijn dochter die mij deze winter gezelschap houdt in het héél stille Barraud. Niet dat ik daar moeite mee hebt, met die stilte. Het is een verademing om in de rust te vertoeven, waar stilte nog stilte is, donker nog echt donker is (tenzij het volle maan is, dan is het licht ook echt licht), waar het enige ritme, het ritme is van dag en nacht, waar je zelf je invulling en kleur kan aan toevoegen. Dat noem ik vrijheid, een ongelooflijke luxe waarvan ik nu met volle teugen geniet.
De meest gestelde vraag: voel je je niet eenzaam, zo alleen, zo weinig te doen? Mijn antwoord is kort: nee. Ik voel me gezegend met alles wat er nu is, gekoesterd en gedragen door de natuur rondom mij, vervuld en verwonderd dat een simpel leven zo veel voldoening kan geven, dat er geen plaats over is voor eenzaamheid ;) Niet alles moet perfect zijn, ik hoef niet per se iets te doen, geen schuldgevoelens, de kinderen missen mag, een traantje wegpinken ook als we afscheid nemen op het perron.
Flashback naar oktober 2019.
“Als het niet acheruitgaat, gaat het vooruit” (eigen uitdrukking)
De hele zomer goed doorgewerkt om de binnenmuren terug op te voegen. Een hele karwei, maar ontzettend tevreden met het resultaat. Ik ben geen meester-voeger geworden, maar in elk geval wel een heel verdienstelijke “apprentie”. John, de Ierse aannemer met wie ik in zee gegaan ben, heeft mij een voormiddag ingewijd in de geheimen van het voegen van de “pierres apparentes”. Met wat spierballen (om met de betonmolen te werken en de specie in de kruiwagen te vervoeren), véél geduld en een portie handigheid kom je al een heel eind. In het begin valt er evenveel voegsel naar beneden als je probeert de voegen te vullen. Toen ik halverwege was, had ik “ de swung” gevonden en ging het iets sneller. En John kwam kijken en zag dat het goed was ;) en ik apetrots natuurlijk. En tussendoor de helft van het oude plafond uitgebroken zodat John nieuwe balken kon steken die een volwaardige verdieping kunnen dragen. Het was inmiddels begin september toen ik de klus geklaard had. Het weer werd minder stabiel en dus wou ik nog het buitenschrijnwerk van ramen en deuren schilderen. Helaas heb ik die karwei vroegtijdig moeten stopzetten wegens zeer pijnlijke schouder. Later is gebleken dat een nek-hernia roet in het eten had gegooid. Bij deze heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de basis gezondheidszorg op het platteland.. Zeker 10 kinesisten gebeld: “un rendez-vous madame? Bien sur! Dans 2 mois !” Niet echt handig als je vergaat van de pijn. Maar alles kwam goed…in België. Gelukkig! Bobette de bouwer had zeker een beetje te veel gebouwd…hahaha
Bref, november in België doorgebracht en dan terug naar Barraud. Maar wat doe je dan als de helft van je salon rechtstreeks uitzicht geeft op de dakstructuur (want het nieuwe plafond zit er nog niet in- oepsie!) . En het wordt kouder en jawel, het is een natuurwet dat de warmte die je opwekt stijgt, dus het is nog maar 10° binnen. Plan B: je verdeelt de salon in 2 gelijke helften en je hangt in het midden grote dekzeilen. Met electrische radiator én houtkachel heb ik na enkele dagen een gezellige 20° in het leefbare deel van de ruimte. Yes! Ik kan hier overwinteren! En dank u dat het een zachte winter was ;)
In de lente, dus ongeveer nu, gaat de renovatie verder. De to-do-lijst is …een beetje lang: nieuw plafond, houten vloer leggen, schilderwerken (ramen, deuren, luiken, slaapkamer nieuw kleurtje), muur rond de schouw afwerken, en hopelijk al een stuk van de zolder isoleren. Zo kan het wel weer voor een jaartje zeker ;) Het grappige is, dat ik dit soort werk eigenlijk graag doe. Alleen ontbreekt het me aan voldoende materiaal- en technische kennis (en ja, soms aan brute kracht) om bepaalde werkzaamheden alleen te doen. Ik ben eigenlijk een verbouw-dummie: ik kijk eerst hoe een expert iets doet en probeer het dan na te doen. En vaak lukt dat nog ook! En wat hulp natuurlijk, merci.
(maart 2020)
Voegwerken, zomer 2019. Net begonnen aan de langste muur...
Christo en zo
8 januari 2021
De aftrap van 2021 is al vergeten. De eerste échte koude dagen vullen mijn huis met de geur van gestookt hout en stomende groentensoep. De kerstboom heeft al wat stof gevangen maar de lichtjes fonkelen nog altijd even mooi. Maar nooit zo fel als de sterren die ’s nachts in de open vrieshemel de donkerte oplichten.
Met het nieuwe jaar is ook de energie terug om verder te werken in mijn huis. Operatie plafond schilderen in de zitkamer is in gang gezet. Even een artistieke oprisping en de grote eiken dwarsbalk ingepakt, Christo achterna (en niet Panamarenko zoals ik in een post op facebook schreef ). Of je kan het ook noodzaak noemen om geen verfspatten te hebben waar je ze niet wil. Een hele klus die alweer een reorganisatie van mijn salon vergt. Wolf (dé hond) ziet het met lede ogen aan. Hij moet een nieuw plekje zoeken om niet in de gevarenzone te belanden. Even de helft van het plafond verven voor de middag, vertaalt zich als twee uur om de balk in te pakken, dan verplichte hond-uitlaten-wandeling, vervolgens soep-bar én dan beginnen verven…en nog maar de helft klaar. Eén grondlaag + 2 lagen kleur, dat zal mij minstens 9 werkdagen in beslag nemen, heb ik berekend. Ik zeg maar, tijd is geen issue. Al lang geleerd dat “effe dat klusje doen” buiten de authenticiteit van mijn huisje gerekend is.
Inmiddels is er ongewone activiteit in het stille Barraud. De electriciteitskabels worden onder de grond gestoken. Dat werd ons aangekondigd begin najaar 2019. Les travaux commenceront quand?, vroeg ik toen (want ze moeten ook op mijn binnenkoer komen graven). Ah Madame, ça sera sans doute vers la fin de l’année ou début janvier. Ja, ze hadden het jaartal niet gespecifieerd, haha. Dus nu staat er een heus reclamebord in de berm van de firma die de werken zal uitvoeren. De eerste tekenen van deze noeste arbeid (nog voor het bord verscheen!) waren mysterieuze tekens op de weg, veelkleurig…rood, blauw, groen. Boskabouters die hun bestaan wilden signaleren? Nee, toch niet, jammer! Enfin, de legendarische rust van Barraud zal voor enige tijd tot het verleden behoren en als een moderner dorp zal le hameau weer uit haar winterslaap ontwaken. Tot meerdere eer en glorie van de franse campagne. A votre santé et bonne année !
Knock on wood
16 januari 2021
Terwijl de schilderwerken aan het plafond doorgaan, roept ook de volgende klus om aandacht. En wat voor één: een houten vloer in het salon leggen. Als ik ten laatste begin maart wil starten, moet ik dringend mijn keuze maken: welke houtsoort ga ik gebruiken? Dennenhout is te zacht voor een ruimte waar veel gelopen wordt. Dus we gaan naar hardere houtsoorten op zoek: eik, rode eik en kastanje. De eerste heel kostelijk als je 60 m2 nodig hebt. Rode eik en kastanje zijn een goedkoper compromis. Dus afspraken regelen met enkele houthandelaars in de streek om te kiezen en te keuren en hopelijk nog wat advies te verzamelen.
Gisteren reed ik naar Chalais en La Coquille, zo’n 40 km verderop. Mooi ritje, zelfs op een miezerige dag. Gezellig bochtjes rijden. Minder gezellig zijn de gehuchten die ik passeer . Hier geen “plus beaux villages de France”. De streek is niet toeristisch en het platteland niet aantrekkelijk voor de jongere generaties omdat er amper werkgelegenheid is.
La Coquille was een maat voor niets: het enige aantrekkelijke van dit bedrijf is de folder. Voor de rest een staaltje van vergane glorie, een uitdovend bedrijf waar geen spoor van recente activiteit te bespeuren viel. Een schuur met nog wat stapels geschaafde planken, verborgen onder plastic zeilen én de verzekering dat ik alles kon bestellen wat ik nodig had. Volgende graag.
Op naar Chalais. Daar was wel wat leven te bespeuren. “Ouvert” blokletterde een winkel op het dorpsplein: bar, tearoom, brooddépôt én “café à emporter”. Net wat ik nodig had. Niet één maar twee vriendelijke heren, zijn in de weer om mij een dampend kopje koffie in een kartonnen bekertje te bereiden terwijl ik zowaar ook nog eens de luxe verdien om daar van “les toilettes” gebruik te maken. Mooi winkeltje ook met een bont allegaartje van decoratieve artikelen verkoopt die je onder de noemer “style campagne romantique” kunt klasseren. Hoeveel euros rollen hier over de toonbank elke dag? Het is overleven voor deze mensen, die niet eens mijn glimlach kunnen zien als ik met mijn gouden buit naar buiten stap.
Wat moeten zoeken naar de houthandelaar want die was verhuisd en dat was nodig want de oude houtzagerij was een evenbeeld van wat ik in La Coquille had gezien. Maar hier was de opvolging wél verzekerd: Merle et fils was uit zijn oud zaagsel herrezen dankzij “le fils”. Een vrouw die alleen hout komt kiezen en gewapend met pen en papier én een hele resem vragen: ik denk dat ze dàt raar vinden. Parquet, plancher, double face, choix A/B, choix rustique …In zo’n situaties ben ik toch blij dat ik behoorlijk Frans spreek. Mijn “vocabulaire de rénovation” is overigens al flink toegenomen J .
Missie geslaagd voor één dag. Nog eens over slapen en dan effe rekenen, hummmm…..Knock on wood !
16 januari 2021
Terwijl de schilderwerken aan het plafond doorgaan, roept ook de volgende klus om aandacht. En wat voor één: een houten vloer in het salon leggen. Als ik ten laatste begin maart wil starten, moet ik dringend mijn keuze maken: welke houtsoort ga ik gebruiken? Dennenhout is te zacht voor een ruimte waar veel gelopen wordt. Dus we gaan naar hardere houtsoorten op zoek: eik, rode eik en kastanje. De eerste heel kostelijk als je 60 m2 nodig hebt. Rode eik en kastanje zijn een goedkoper compromis. Dus afspraken regelen met enkele houthandelaars in de streek om te kiezen en te keuren en hopelijk nog wat advies te verzamelen.
Gisteren reed ik naar Chalais en La Coquille, zo’n 40 km verderop. Mooi ritje, zelfs op een miezerige dag. Gezellig bochtjes rijden. Minder gezellig zijn de gehuchten die ik passeer . Hier geen “plus beaux villages de France”. De streek is niet toeristisch en het platteland niet aantrekkelijk voor de jongere generaties omdat er amper werkgelegenheid is.
La Coquille was een maat voor niets: het enige aantrekkelijke van dit bedrijf is de folder. Voor de rest een staaltje van vergane glorie, een uitdovend bedrijf waar geen spoor van recente activiteit te bespeuren viel. Een schuur met nog wat stapels geschaafde planken, verborgen onder plastic zeilen én de verzekering dat ik alles kon bestellen wat ik nodig had. Volgende graag.
Op naar Chalais. Daar was wel wat leven te bespeuren. “Ouvert” blokletterde een winkel op het dorpsplein: bar, tearoom, brooddépôt én “café à emporter”. Net wat ik nodig had. Niet één maar twee vriendelijke heren, zijn in de weer om mij een dampend kopje koffie in een kartonnen bekertje te bereiden terwijl ik zowaar ook nog eens de luxe verdien om daar van “les toilettes” gebruik te maken. Mooi winkeltje ook met een bont allegaartje van decoratieve artikelen verkoopt die je onder de noemer “style campagne romantique” kunt klasseren. Hoeveel euros rollen hier over de toonbank elke dag? Het is overleven voor deze mensen, die niet eens mijn glimlach kunnen zien als ik met mijn gouden buit naar buiten stap.
Wat moeten zoeken naar de houthandelaar want die was verhuisd en dat was nodig want de oude houtzagerij was een evenbeeld van wat ik in La Coquille had gezien. Maar hier was de opvolging wél verzekerd: Merle et fils was uit zijn oud zaagsel herrezen dankzij “le fils”. Een vrouw die alleen hout komt kiezen en gewapend met pen en papier én een hele resem vragen: ik denk dat ze dàt raar vinden. Parquet, plancher, double face, choix A/B, choix rustique …In zo’n situaties ben ik toch blij dat ik behoorlijk Frans spreek. Mijn “vocabulaire de rénovation” is overigens al flink toegenomen J .
Missie geslaagd voor één dag. Nog eens over slapen en dan effe rekenen, hummmm…..Knock on wood !